Η Μάγισσα: Τα καλά, τα κακά και το πολύ άσχημο της νέας σειράς του ΑΝΤ1

Έχει συμβεί σε σπουδαίους δημιουργούς του Χόλιγουντ. Θα ήταν απίθανο να μη συμβεί στους σχετικά καλούς της Ελλάδας. Η σειρά «Η Μάγισσα» από τους δημιουργούς των Άγριων Μελισσών έκανε πρεμιέρα και κάτι μας θύμισε.

Σαν κάποιος να πήρε τις Άγριες Μέλισσες, να τις πότισε με λίγο Game of Thrones και να τις έκανε σειρά, ήταν Η Μάγισσα, όπως την είδαμε στο πρώτο επεισόδιο, με το κοινό των social media, δηλαδή ποιο κοινό, τους 100-200 που γράφουν 40 tweets τη μέρα, να αποθεώνουν τον ΑΝΤ1, το σενάριο, τη σκηνοθεσία, μέχρι και τον τελευταίο κομπάρσο;

Είναι όμως  Η Μάγισσα αυτή η υπερτέλεια σειρά που θα νομίζει κανείς αν διαβάσει τα σχόλια στο Twitter; Όχι βέβαια. Είναι για πέταμα; Επίσης, όχι βέβαια. Ό,τι πληρώσεις παίρνεις και στον ΑΝΤ1 πλήρωσαν αδρά για αυτή την παραγωγή. Λογικά, θα πάρουν πίσω την επένδυσή τους, τούτο όμως δε σημαίνει πως θα πρέπει να υποκλιθούμε υποτακτικά στη σειρά.

Κρίση έχουμε, προσλαμβάνουσες, δόξα τω θεώ, έχουμε μπόλικες, αντικειμενικοί κριτές σίγουρα δεν είμαστε, αρκετά επηρεασμένοι από το μέτρο σύγκρισης που έχουμε με τις ξένες σειρές σαφώς είμαστε, οπότε πάμε κάπως να τα σταχυολογήσουμε όλα αυτά και να δούμε σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε.

Θετικό ή αρνητικό το τεστ για το «Η Μάγισσα»;

Για να μην αναλωθούμε σε απεραντολογία, θα χωρίσουμε τις σκέψεις μας κλιντιστγουντικά.

Τα Καλά

• Η πλειοψηφία των ερμηνειών: Ο Τάσος Νούσιας ταιριάζει φανταστικά σε αυτόν τον ρόλο, σε αυτή την ιστορία ή, είναι τόσο καλός ώστε να φροντίζει τον εαυτό του για να ταιριάζει φανταστικά. Η Κατερίνα Λέχου είναι εξαιρετική. Η Στεφανί Καπετανίδη σε κερδίζει. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος που είναι ιδανικός «πειρατής». Πάρα πολύ καλή η Μαρκέλλα Γιαννάτου. Ευχάριστη νότα ο Νίκος Ψαρράς. Τα παιδιά των οικογενειών Λάσκαρη και Γερακάρη θέλουν αρκετή δουλειά για να ανταποκριθούν, είναι όμως υποσχόμενα.
• Η σκηνοθεσία είναι, αναμενόμενα, καλή. Κάποια μεσαία πλάνα καταφέρνουν να αποδώσουν τη συναισθηματική κατάσταση με την απαραίτητη ένταση, πετυχαίνουν αυτό που απαιτεί η σκηνή.
• Τα σκηνικά και η ατμόσφαιρα είναι, στο μέτρο του ελληνικά δυνατού, άρτια. Νιώθεις ότι είναι πολύ κοντινό όλο αυτό.
• Η πάρα πολύ έντονη τελευταία σκηνή του πρώτου επεισοδίου. Οκ, έχει υλικά που είναι εύκολα για να φτιαχτεί μια τέτοια σκηνή, αλλά δεν είναι και δεδομένο πως θα πετύχει.

Τα Κακά

• Το κάστινγκ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι κουκουρούκου. Οι casting directors κάπου έχασαν τη μπάλα. Τρανό παράδειγμα ότι η Στεφανί Καπετανίδη έχει γιο που φαίνεται μπαμπάς της, παρά γιος της. Ο Γιώργος Γάλλος, αν και σπουδαίος ηθοποιός, με πολύ καλή ερμηνεία, δεν μας ταιριάζει ιδιαίτερα με αυτόν τον ρόλο.
• Ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και οι κομπάρσοι είναι μια λεπτομέρεια που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Και οι περισσότεροι μειώνουν τις σκηνές. Μουτζούρες σε μια λευκή σελίδα.
• Πολλές οι ομοιότητες με τις Άγριες Μέλισσες και το Game of Thrones. Ακόμα και το Μάγισσα-Μέλισσες έχει φωνολογικές ομοιότητες. Κι άντε, το πρώτο κάπως το καταπίνουμε, αφού στο κάτω κάτω δικό τους έργο είναι. Με το Imitation Game του Game of Thrones, τι σκέφτονταν;

Το Άσχημο

• Οι σκηνές σωματικής μάχης είναι το λιγότερο αστείες ως και φαιδρές. Ειδικά η εναρκτήρια σκηνή είναι τρομερά αδούλευτη. Είναι δε χαρακτηριστικό πως στη σκηνή της μάχης στο τουρκικό πλοίο, μπορείς να δεις στα χέρια των ηθοποιών τα πουγκιά με το ψεύτικο αίμα που σκάνε πάνω σε αυτούς που σκοτώνουν. Σε αυτή τη σεκάνς είναι που βλέπουμε και δύο που μάχονται, αλλά κάνει μπαμ το ότι απλά πιάνονται. Πολύ έντονη η τελευταία σκηνή, αλλά όταν βλέπεις έναν να κόβει το κεφάλι κάποιου και το πάλλευκο πουκάμισο να μην έχει ούτε μισή σταγόνα αίμα, κάπου γελάς. Ίσως να ξέχασε να πιέσει το πουγκί με το αίμα πάνω του ο Γιώργος Γάλλος. Καλό θα είναι στα επόμενα επεισόδια να αποφεύγουν να δείχνουν τις σκηνές μάχης, που ούτως ή άλλως δεν το έχουν ιδιαίτερα οι Έλληνες ηθοποιοί. Είναι πασίδηλο πως δεν έχει γίνει και καμία εκπαίδευση στα σπαθιά.

Η πλοκή του πρώτου επεισοδίου

Στο πρώτο επεισόδιο ταξιδέψαμε πίσω, στην μακρινή Μάνη του 1818, με δύο οικογένειες εντελώς αντίθετες. Η Θεοφανώ υπηρετεί με αφοσίωση αλλά και μεγάλη ευγνωμοσύνη την οικογένεια του καπεταναίου Μιχαήλ Λάσκαρη, στην οποία ζει από μικρό κορίτσι.

Η οικογένεια ετοιμάζεται να γιορτάσει, στον πύργο της, το σαράντισμα του νεότερου μέλους της, του παιδιού που ένωσε τις δύο αντίπαλες οικογένειας των Λασκαραίων και των Γερακάριδων, με τον γάμο των δύο παιδιών τους.

Οι ετοιμασίες γίνονται με κάθε επισημότητα, ενώ στην τελετή παρευρίσκεται και η οικογένεια της νύφης, όχι όμως όλοι με την ίδια χαρά. Ο πατέρας της νύφης, Σπήλιος Γερακάρης, συμφώνησε σ’ αυτόν τον γάμο σε μια προσπάθεια ένωσης των πατριών, παρά τις άλυτες διαφορές που ακόμα ταλανίζουν τις σχέσεις τους.

Ο Αντρέι Σιντόροφ, Έλληνας απ’ την Οδησσό, ταξιδεύει με ένα τούρκικο πλοίο, κουβαλώντας ένα μεγάλο μυστικό. Όταν το καράβι κουρσευτεί απ’ τους πειρατές του Σπήλιου, τα πάντα θ’ ανατραπούν στη ζωή του Αντρέι.

Το ίδιο βράδυ τα ουρλιαχτά ξυπνούν όλο τον πύργο, και όλοι σηκώνονται έντρομοι! Το μωρό της οικογένειας εξαφανίζεται και η Θεοφανώ καθοδηγούμενη από ένα όραμα ψάχνει να το βρει…

πηγή: menshouse.gr